BEstuurslid

Ik ben geboren in Soekaboemi en kwam in februari 1958 met de boot "de " Zuiderkruis" aan in  Amsterdam. Eerst in een contactpension te Velden en daarna in twee contract-pensions in Valkenburg opgevangen en uiteindelijk in Maastricht terecht gekomen. Aangezien er in het zuiden geen werk te vinden was, vanaf 1977 als Microbiologisch Analist bij TNO Voeding te Zeist werkzaam geweest. A.g.v. reorganisatie na 32 jaar ontslagen. Daarna TOA (Technisch Onderwijs Assistent) scheikunde op middelbare scholen te Hilversum en Zeist. Nu met pensioen en weer terug in Zuid Limburg (Waubach). Als bestuurslid 10 jaar lang secretaris bij de LV INOG (Indische Na-Oorlogse Generatie) geweest. Voornamelijk bezig geweest met de problematiek van de 2e generatie Indische Nederlanders), in samenwerking met maatschappelijk werkers van Pelita en als vertegenwoordiger van de INOG bij de IP (Indisch Platform) vergaderingen te Den Haag. De INOG zet zich in voor de 2 generatie, waarbij door het veelal zwijgen van de 1e generatie, velen in psychische problemen kwamen met onder andere hun identiteit. Tegenwoordig is de INOG ook voor de 3e en 4e generatie. Ik ben tevens gastdocent WOII Azië, waarbij ik mijn verhaal vertel (m.b.v. een powerpoint presentatie) aan leerlingen op middelbare(MBO,HAVO en VWO)- en basisscholen (groep 8). De geschiedenis van Nederlands-Indië, de onafhankelijkheid van Indonesië, de bersiap, de overtocht en opvang in contractpensions etc etc.. Ook een tijdlang een gastrolletje gehad als kokkie/kebon in de voorstelling bij Eugeniè in het Werftheater in Utrecht, waarbij vele bekende Indo’s werden geïnterviewd en er gastoptredens waren van bekende Indo muzikanten. Sinds 2022 2e secretaris bij de Stichting Waringin voor verdere inzet vt,b,v, de Indische gemeenschap, hier in Zuid Limburg.

Erelid sinds 15 juli 2020

Eind vijftiger jaren naar Nederland gerepatrieerd en in Zuid-Limburg mijn vaderland gevonden. Mijn moederland is en blijft Indië of Indonesië zoals het nu heet.  Het Indië van mijn ouders en voorouders bestaat niet meer. En toch ben ik Indisch of Indo, een kind van een land dat niet meer bestaat.  Het wordt tijd, dat de Nederlandse samenleving gaat begrijpen wie wij zijn en daarmee ook hun eigen geschiedenis gaan begrijpen. Vierhonderd jaar koloniale geschiedenis kan men niet ontkennen.  Als Indische Nederlander heb ik er schoon genoeg van om steeds te moeten uitleggen, dat ik geen Indonesiër ben.  Ik heb Europees en Maleis bloed in mij. 

Om te beginnen wil ik me inzetten voor een Indië monument en herdenking in Zuid-Limburg, daarna de verbinding maken met de Nederlandse geschiedenis.  De vragende ogen van komende generaties hebben recht op eerlijke antwoorden.